Een kunst iets van het leven te maken

De dreiging van een onzichtbaar virus dat grote gevolgen kan hebben voor onze gezondheid, tot IC-opname en de dood toe. Beperkingen ervaren in onze vrijheid om te gaan en staan en doen wat we willen. Onze dagelijkse bezigheden en routines moeten veranderen. Minder contact met familie en vrienden kunnen onderhouden. Dierbaren verliezen en geen afscheid kunnen nemen. Minder werk en inkomen hebben. Kortom:  stress!

Copingmechanismen

De manieren die iemand gebruikt om met stress in het leven om te gaan noemen we copingmechanismen. Er zijn een heel aantal mogelijke manieren en ieder mens doet het weer net wat anders. Stress vermijden, je voor de stress verstoppen, of jezelf verdoven met alcohol of drugs zijn vormen van coping die de stress misschien direct wel even wegnemen, maar uiteindelijk niet heel erg helpend zijn. Afleiding zoeken in plezierige bezigheden, stoom afblazen, wandelen of sporten geven wel een vermindering van de stress. Ook goed voor jezelf zorgen en voldoende rust nemen horen daarbij. 

Zinvolle bezigheden hebben zoals inspirerend werk en iets voor een ander doen, helpen ook om met stress om te gaan.  En verder proberen toch contact te houden met familie en vrienden, binnen de mogelijkheden die er zijn. Steun van je sociale netwerk is een van de belangrijkste copingmechanismen. Dit blijkt trouwens niet alleen voor de mens maar ook voor veel diersoorten te gelden. In stressvolle situaties zoeken bijvoorbeeld olifanten, koeien en mieren elkaar op voor steun. Olifanten en koeien zoeken dan ook meer lichamelijk contact bij elkaar. Dat laatste is voor ons nu moeilijk, omdat we elkaar zelfs geen hand mogen geven. En geluk blijven zien helpt ook. Dat hoeft niet groots, het kan ‘m ook zitten in kleine dingen en dichtbij huis.

Veel creativiteit

Tenslotte is ook het actief aanpakken van het probleem een krachtig positief copingmechanisme. Zo wordt er wereldwijd enorm hard gewerkt aan het ontwikkelen van een vaccin tegen het coronavirus. Binnen het LUMC is inmiddels iedereen druk bezig om de zorg voor de patiënten, de opleiding en het onderwijs, het onderzoek  en het dagelijks werk aan te passen aan de anderhalvemetermaatschappij.  Dat vraagt veel creativiteit. En maximale inzet van onze copingmechanismen, als LUMC’ers, maar ook van u, als patiënt, bezoeker of student. Zo proberen we samen iets van het huidige leven te maken. Een hele kunst voor ons allemaal.

Irene van Vliet is chef de (poli)clinique Psychiatrie.