Portret van een LUMC-familie: ‘De tijden zijn veranderd!’

Moeder Marjo (63) werkt al tweeëndertig jaar met veel plezier als afdelingssecretaresse bij Kaakchirurgie.

Vader Johan (66) begon achttien jaar geleden bij de afdeling Gebouw-Installatiebeheer. Hij werd verantwoordelijk voor alle energievoorzieningen in het ziekenhuis: voor de liften, de koel- en vriescellen, het verpleegkundig oproepsysteem... “Eigenlijk tot en met de stopcontacten.”

Dochter Sanneke (37) werkt als onderzoeker op de afdeling Radiologie. Zij doet onderzoek naar dementie en begeleidt promovendi. Daarnaast werkt zij als medisch psycholoog op de afdeling Klinische genetica.

Zoon Mattijs (35) is medisch technicus op de afdeling Medische Technologie. Hij is onder meer verantwoordelijk voor de eerstelijns storingen en voor reparatie en onderhoud van patiëntmonitoring, beademingsapparatuur, bloedrukmeters, couveuses en andere medische apparatuur.

Vroege kennismaking

“Toen Mattijs en ik nog thuis woonden, werd er niet echt over het ziekenhuis gesproken”, herinnert Sanneke zich. “Alleen als pa met spannende energieverhalen thuiskwam. En we mochten een keer mee met het afdelingsuitje van Marjo: naar de skibaan op Duinrell.”

Mattijs weet nog dat hij als 10-jarige mocht helpen toen de afdeling van zijn moeder naar de nieuwbouw verhuisde. “En ik werkte nog een tijdje in de spoelkeuken van het ziekenhuis om geld te verdienen voor een backpackersreis naar Australië en Nieuw-Zeeland.” Maar met die vroege kennismaking had hun keuze voor het LUMC niet te maken.

Nog meer ambities

Sanneke wist op haar zestiende wel dat zij psychologie wilde studeren. “Eenmaal daarmee bezig vond ik het medische deel van de psychologie, de neuropsychologie, heel interessant.”

Ik promoveerde op een onderzoek naar dementie met de nieuwe 7T MRI-scanner. Dankzij een Veni-subsidie doe ik nu vervolgonderzoek naar de rol van vasculaire factoren bij dementie. “Bij Klinische Genetica begeleid ik onder meer mensen die willen weten of ze erfelijke aandoeningen hebben die niet te genezen zijn. Zoals de Katwijkse ziekte.”

Twee functies dus in het LUMC en thuis drie zoontjes: een van vier en een tweeling van acht maanden. Druk, druk, druk. En rustig zal het voorlopig ook niet worden, want Sanneke heeft nog meer ambities. “Ik wil nog heel graag de opleiding voor Gezondheidszorgpsycholoog gaan doen. En ik wil doorgaan met onderzoek, maar dan moet ik eerst weer subsidies binnenhalen.”

Via een omweg

“Omdat mijn ouders en mijn zus in het LUMC werkten, heb ik heel lang gezegd: dat ga ik niet doen!” Mattijs nam de tijd om uit te vinden welk werk bij hem past. “Als klein jongetje wilde ik natuurlijk piloot worden en later iets technisch. Maar op het moment dat ik moest kiezen, ben ik de Pabo gaan doen. Propedeuse gehaald, maar het bleek toch niet mijn ding. Uiteindelijk de opleiding Bewegingstechnologie afgerond, maar kon daar toen geen werk in vinden. Daarna toch naar het LUMC: twee jaar als operatieassistent in opleiding. Ook dat was niet mijn roeping.” 

Uiteindelijk combineerde Mattijs zijn technische en medische ervaring en kwam hij via het AMC vorig jaar januari weer terug in Leiden als medisch technicus.

Het stenen tijdperk

Een standaardvraag aan de ouders: was het vroeger beter? “Nou ja”, mijmert Marjo, “de tijden zijn wel veranderd. In de beginjaren op het AZL vond ik het gemoedelijker. Tegenwoordig is alles digitaal, het gaat allemaal sneller. Ik zeg wel eens tegen jonge collega’s: ik ben begonnen in het stenen tijdperk. Alles op de typemachine en de afspraken met de hand noteren in een papieren agenda. Het ziekenhuis leek toen ook minder groot, want je werkte in je eigen paviljoen. Tegenwoordig is alles meer een geheel. Dat is beter misschien, maar toch.”

Spannende tijden

Johan beaamt dat er veel is veranderd en verbeterd. Hij is trots op wat hij samen met zijn collega’s heeft verricht. “Toen ik hier kwam werken, waren de energie-installaties al zo’n dertig jaar oud. Die hebben we de afgelopen jaren allemaal vervangen.” Johan organiseerde ook het testen van de noodstroom. Tien keer per jaar gaat het hele ziekenhuis ‘op zwart’. “Dat kondigen we wel vooraf aan, zodat iedereen er rekening mee kan houden.”

Twee keer is er echt nood geweest. “Een keer een spanningsverhoging, waardoor de stopcontacten niet 220 maar 285 volt gaven. En in 2013 hadden we een totale black-out. Daar hebben we de krant en de tv mee gehaald. Gelukkig konden we het steeds goed oplossen.”

En nu…

“Lekker fietsen en wandelen, in de tuin werken, oppassen bij Sanneke…” Marjo weet wel hoe ze haar tijd na de pensionering gaat invullen. “En ze hebben al gezegd dat ik in het LUMC mag blijven sporten!” Johan blijft ook sporten, gaat klussen in huis en ‘prutsen’ aan de Opel Kadett C Coupé die hij samen met Mattijs heeft gekocht. “Nee, ik ga niet mijn oude collega’s opzoeken. Dan loop ik ze in de weg. Mijn functie gaat over in goede handen, ik heb er alle vertrouwen in.”