Vijf intense en leerzame weken op Lesbos voor huisartsen in opleiding

Gwen (31) en Sophie (33) zitten allebei in het laatste fase van de innovatieve groep van de huisartsenopleiding van de LUMC-Campus Den Haag. Dit experimentele traject bereidt toekomstige huisartsen voor op het complexe werkveld van de grote stad. Het traject gaf beide AIOS de kans om een stage buiten het curriculum te volgen en zo kostbare werkervaring op te doen in Griekenland.

Gwen: “Ik ben ooit geneeskunde gaan studeren om na mijn opleiding dit soort projecten als arts in het buitenland te kunnen doen. Toen het innovatieve traject in Den Haag me deze mogelijkheid bood, greep ik mijn kans.” Ook Sophie speelde al langer met het idee om in een kamp te werken, maar zag op tegen de psychische belasting. “De kans om dit samen met Gwen te kunnen doen, nam die twijfel weg. Ook had ik nu het gevoel echt iets bij te kunnen dragen met de werkervaring die ik inmiddels heb.”

Heel diverse taken

Het nieuwe kamp Mavrovouni vervangt het vorig jaar afgebrande kamp Moria. Stichting Bootvluchteling verleent er op meerdere vlakken zorg. Beide AIOS werkten voor de medische tak. Gwen: “De spoedpost die we samen met andere vrijwilligers runden is erg vergelijkbaar met een huisartsenpost. We zagen veel zieke kinderen, huidaandoeningen, infecties, wonden en patiënten met luchtwegaandoeningen. Daarnaast kampte het grootste deel van de patiënten met psychische problematiek. De vijf weken waren een enorm leerzame ervaring. Onze taken waren heel divers. Dat maakte het werk afwisselend en uitdagend. Naast het werk als dokter gaven we lessen in het kamp. Bijvoorbeeld lessen over vrouwelijke gezondheid, maar ook EHBO-trainingen en lessen om het bewustzijn rond COVID-19 te vergroten.”

Nuttige medische kennis

Sophie vond het net als Gwen fijn om te merken dat ze goed uit de voeten kon met de medische kennis die ze opdeed tijdens de huisartsenopleiding van het LUMC. “We konden alle competenties afvinken die in onze studie aan bod komen.” Als voorbeelden noemt ze de samenwerking met allerlei partijen, zoals tolken en vrijwilligers uit alle windstreken, de politie en verschillende ngo’s. “Het lastigste was om steeds de juiste afweging te maken wat het beste is voor de patiënt én wat haalbaar is”, zegt Gwen.

Onwerkelijke verhalen

Nu zijn beiden alweer enkele weken terug in Nederland. Gwen zegt dat vooral de eerste tijd in Griekenland erg overweldigend waren. “Doordat Sophie en ik de verhalen bij elkaar kwijt konden, hadden we veel steun aan elkaar.” De verhalen van de patiënten zullen haar het meeste bijblijven. “De ellende die het overgrote deel van de mensen heeft meegemaakt in hun thuisland en op hun reis naar Lesbos is zo vreselijk dat hun verhaal haast onwerkelijk klinkt.”

Sophie zegt dat het werk op Lesbos haar maatschappelijke, culturele en politieke bewustzijn vergrootte. “Vanaf nu kijk ik met een andere blik en ander gevoel naar het nieuws. Ik heb het idee dat het verwerken van onze indrukken nu pas is begonnen. Ik ben ontzettend dankbaar dat ik in Nederland geboren ben. Tegelijkertijd is het oneerlijk, je gunt iedereen een veilige plek om te leven.”

Foto’s door Emma van Bergeijk en Charlie van der Zwaard voor Stichting Bootvluchteling